پيمان بلاگرهاي دگرباش

دگرباش بودن و بلاگر شدن به خودی خود خطر ساز نیست، وبلاگ محیطی است که در آن می توان به راحتی شخصیتی غیر از آن چیزی که هستی به نمایش بگذاری و این می تواند دیواره ای باشد برای محافظت
اما بلاگر دگرباش بودن ( یعنی داشتن وبلاگی که در آن به مسائل همجنسگرایان، دوجنسگرایان و تراجنسیها هم پرداخته شود ) می تواند حاوی خطراتی چه حکومتی و چه خارج حکومتی شود و این مانعی است برای پیوستن خیلی ها به جمع بلاگرهای دگرباش. باید راهی اندیشید که این خطرها را به حداقل رساند تا هم آنهایی که هم اکنون در حال فعالیتند با خیالی آسوده تر بر راه خود ادامه دهند و هم اگر کسی مایل است وارد این اریکه شود بداند که پشتوانه ای دارد.
حال سئوال این است چه می توان کرد برای اطمینان خاطر ( حداقل یک اطمینان نسبی )
پیشنهاد خود من تنظیم پیمانی است مبنی بر اینکه بلاگرهای دگرباش تعهد دهند از این پس "هر وقت نتوانستند بنویسند یا نخواستند بنویسند" روی وبلاگشان پستی بر توضیح این نوشته و سپس به کار خود خاتمه دهند. این یعنی دیگر کسی نمی تواند به ناگاه وبلاگ خود را تعطیل یا حذف و موجب نگرانی دیگران شود و اگر کسی به ناگاه وبلاگش متوقف یا حذف شد آنگاه با وجود این پیمان می توان دنبال کار آن بلاگر را گرفت و نگذاشت که مشکل حادی برایش پیش بیاید.
البته مطئنا این پیمان خالی از اشکال نیست ( مثلا اگر کسی هک شود یا وبلاگش در سرویس وطنی باشد و بسته شود تا اینجای کار در پیمان برایش راه حلی پیش بینی نشده ) اما این اشکالات را هم می توان با تعیین پشتوانه هایی تا حد زیادی رفع کرد.
یکی از پشتوانه ها این است که می توان از بلاگرهایی که به این پیمان می پیوندند خواست تا شماره تماسی از خود به سازمان دهند ( نه هیچ کس دیگر جز سازمان دگرباشان ایرانی و نه حتی دیگر اعضای پیمان فقط و فقط سازمان ) تا اگر لازم شد سازمان از این طریق بتواند پیگیر و جویای سلامتیشان شود و دیگران را نیز خبر کند.
البته تعیین چنین پشتوانه ای نیاز به تایید سازمان ( قبول سازمان دگرباشان ایرانی ) و تعیین راهی برای خبررسانی دارد که چون احتمالا سازمان نمی تواند همه ی وبلاگها را در بازه زمانی خاصی چک کند باید راهی مطمئن برای خبر کردن مسئولین سازمان قرار داد و همچنین بلعکس راهی برای خبر کردن دیگر بلاگرهای عضو پیمان.
و اما آخرین نکته ای که به نظرم می رسد بیان مسئولیتی است که بلاگرها در ازای این تعهد به عهده می گیرند و ان چیزی جز راه چاره برای مواقع ضروری نیست و این چاره به نظر من می تواند تعهد دادن بلاگرهای عضو پیمان به زدن حداقل یک پست روی وبلاگشان در مورد بلاگری که شرایطش خطرناک اعلام شده است.
با این یک پست و جمع شدن این پست ها و احتمالا پیگیری سازمان ( به جهت مطلع و مطمئن شدن از اوضاع خطرناک بلاگر ) به نظر شخصی خود من حداقل جان فرد حفظ خواهد شد.
منتظر خواندن نظراتتان در این مورد هستم.

خرد میگه که فکر خوبیه ولی دلم میگه نه ، آخه دوست ندارم یک روز ناپدید بشم و اسمم ته لیست اسامی در تابلوی ناپدید شدگان سازمان قرار بگیره. (البته یک مقدار کنایه در این گفتارم بود)
یک مشکل دیگه من اینه که غیر از این تالار، من گاهی بعد از 1.5 سال وب لاگم را آپدیت میکنم ، اگر قرار باشه مثلا آخر هر ماه پیام بزاریم که من هنوز زنده ام وبلاگم اینطور میشه :
-من زنده ام
-من زنده ام
-من زنده ام
-من زنده ام
-من زنده ام
- ... آرشیو ماه گذشته

این شوخی بود البته، چون یکی باید با دقت بشینه بخونه که تاریخ پست ها کی بوده و کی هر چند وقت یکبار آپدیت میکنه و این چیز ها.
یک مشکله دیگه اینه که ممکنه زیر شکنجه های شدید شناسه و کلمه عبور ما را ازمون بگیرن و وبلاگ را به روز کنن!
اگر این جزئیات مشخص بشه چرا که نه، من که حاضر و آماده هستم تا شرکت کنم در این طرح

عالی بود امیرجان، منم این طرح رو اینجا گذاشتم تا اشکالاتش رو بررسی کنیم و به بهتیرن شکلش به اجرا بگذاریمش ( اگر در نهایت قابل اجرا دیدیمش )( و در ضمن یاد آور می شم این یک طرحه ). در مورد نکته دومی که گفتی فکر می کنم اون راه حل تلفنی که گفتم بتونه کمک کنه، و در مورد نکته اول شاید مشوقی بشه که افراد خودشون رو موظف بدونن در یک بازه زمانی خاص که می تونن تعیین کننده اش هم خودشون باشن ( مثلا همون ماهی یک بار یا بیشتر یا کمتر ) وبلاگشون رو به روز کنند. و از این نظر احتمالا بد که نباشه هیچ، خوب هم باشه
راستی قرار نیست من اینجا بشم مدافع، منم به این طرح ایراداتی دارم ولی معتقدم همچین کاری یه روزی باید بشه ( با رفع اشکالات ) تا شاید قدری برای اونهایی که می خوان فعالیت کننده روحیه دهنده و اطمینان بخش بشه
این نکته رو هم باید در نظر داشت که برای جلوتر رفتن نیاز به قوی تر شدن هست و اگر ما طرح های حمایتی و انسجام بخشی برای خودمون نداشته باشیم مطمئنا احتمال خسته شدن و حتی توقف خواهد بود. با جلوتر رفتن با طیف گسترده تری از مردم روبه رو خواهیم بود، با جلوتر رفتن باید روبه روی افکار و افراد بیشتری خودمون رو نشون بدیم و بایسیتم و به نظر من نیازه که قدری به فکر با اطمینان گام برداشتن باشیم.

خب من با اصل كار و ايجاد يك حاشيه امن براي بلاگرها موافقم
اما اين كار ، كار بزرگيه و جاي بحث و بررسي داره
فعلا خواستم نظر مثبتم رو اعلام كنم

شاید یک آدرس ای میل باشه که هر چند وقت یکبار با ای میل فرستادن اعلام حضور کنیم.

البته با شرايط اينچنين آزاد در ايران و انکار وجود ما به لطف پرفسور احمدی نژاد فکر ميکنم يک اتحاد بين همه ما ضروری
هست و علاوه بر اون متهد بودن خودما البته فکر ميکنم به وجود آمدن اين اتحاد يک رهبری و سازماندهی ميخواد و کار بيشتر روی طرح و از بين بردنن بيشتر خلاءهای امنيتي.

آندرانــــــــيک.

اگر مسئله امنيت حل بشه و اين طرح به اجرا در بياد فوق العاده است.

رضا (پسر) عزیز

پیشنهاد شما پیشنهاد بسیار مناسبی است، مضمون کامنت شما در فوروم کوششگران همجنسگرای ایرانی که به وسیله ی ایمیل به شورای دبیران سازمان دگرباشان فرستاده شد در جلسه ی سازمان با استقبال روبرو شد. خیلی خوشحال می شویم که آماری از وبلاگ های دگرباش تهیه کنیم و جزو اسناد سازمان نگه داریم تا در مواقع حساس و نیاز با بلاگرها ارتباط لازم گرفته شود و در صورت لزوم اطلاع رسانی های ضروری انجام شود، و اگر خطری در میان بود از چگونگی وضعیتشان توسط سازمان پرس و جو شده و برای رفع خطر اقدامات لازم پی گرفته شود.
ما در وب سایت سازمان فورمی را منتشر خواهیم کرد تا بلاگرهای دگرباش در آنجا نام و مشخصات خود و شماره تماس و آدرس ایمیل ثبت کنند. این اطلاعات به طور اتوماتیک و بلافاصله به بخش آمار سازمان منتقل خواهد شد. ثبت نام در این لیست داوطلبانه خواهد و اطلاعات ثبت شده در فورم تنها توسط شورای دبیران سازمان و در صورت نیاز و به دلیل امکان خطر مشاهده خواهد شد.
اگر سئوالی در این زمینه دارید خواهش می کنیم با شورای دبیران سازمان تماس بگیرید. از طرف شورای دبیران از شما و دیگر دوستان برای تلاش در جهت به وجود آوردن فضایی امن تر برای وبلاگ نویسان دگرباش متشکریم.
info@irqo.net آدرس تماس
با احترام
سام کوشا- شورای دبیران سازمان دگرباشان ایرانی