سخنان آقاي احمدي نژاد در نيويورک

عین سخنان آقای احمدی نژاد رئیس جمهور محترم جمهوری اسلامی ایران در دانشگاه کلمبیا :
"مطلقا ، ما در ایران اولا همجنس باز مثل کشور شما نداریم ، در کشور ما چنین چیزی وجود ندارد، در ایران این چیز ها وجود ندارد، در ایران...، در ایران چنین چیزی اصلا وجود خارجی ندارد، من نمیدانم چه کسی به شما این حرف را زنده"
روز بعد نازی بگلری گزارشگر صدای آمریکا دوباره در این باره از ایشان سوال کرد و اضافه کرد که من چند همجنسگرا در ایران میشناسم ، پاسخ آقای احمدی نژاد:
"ا ، جدا ، من نمیشناسم !"

فرض بگیریم آقای احمدی نژاد مایل نبود چنین جواب هایی را بدهد، حال بگویید که چه گزینه های دیگری برای او وجود داشت ؟ چه پاسخ های میتوانست بدهد ؟ گزینه هایی که به ذهن میرسد هیچ کدام برای او قابل قبول نبود نه میتوانست چیز مثبتی راجع به همجنسگرایان بگوید نه چیزی از این منفی تر ، نحایتا چیزی گفت که کمترین عواقب را برایش داشته باشد. با این تفاسیر فکر نمیکنم سخنان ایشان که تحت فشار بیان شده بود بتواند بیانگر نظرات و موضع گیری های واقعی ایشان باشد. در واقع اصلا در این سخنان موضع گیری نشده و ایشان از موضع گیری در این باره خودداری کردند.

دیدگاه شما در این باره چیست چیست ؟

به نظر من اینطور نیست. اول اینکه تحت فشار نبوده و غافلگیر هم نشده اند. همانطور که در مطلبی با عنوان "دگرباشان ایرانی و آقای احمدی نژاد در رسانه ها" در شماره ی 33 نشریه چراغ گفتم هیئت دولت جمهوری اسلامی ایران دقیقا می دانستند که با این سوال روبه رو خواهند شد. همانطور که می دانستند با سوالاتی درباره انژی هسته ای و هولاکاست روبرو می شوند. سال گذشته آقای خاتمی در دانشگاه شیکاگو نیز با این سوال روبرو شد و با توجه رسانه ها در سال های گذشته به دگرباشان ایرانی کاملا مشخص بود که این سوال مطرح خواهد شد و منطقا باید قبول کنیم که هیئت دولت خود را برای برخورد با این موضوع آماده کرده بود.
برای توضیح دقیقتر قسمتی از مطلب چاپ شده در چراغ را اینجا می گذارم:
"بسیاری از رسانه ها ادعا کردند که این نظر به دلیل عدم اطلاع آقای احمدی نژاد از وضعیت اقلیت های موجود در داخل ایران است و به این دلیل او را بی سواد خطاب کردند. اما ما در پاسخ به این سئوال در تمامی مصاحبه ها اعلام کردیم که با توجه به اینکه آقای احمدی نژاد در مقام ریاست جمهور کشور ایران مسئول تمامی عملکرد های رسمی و قانونی دولت می باشد طبیعتن از اطلاعات و آمار و ارقام لازم در رابطه با اداره کشور آگاه است و نمی توان به بهانه ی بی اطلاعی از ایشان سلب مسؤلیت نمود. پاسخ آقای احمدی نژاد نه بر اساس بی اطلاعی ایشان، بلکه به نیت اعلام موضعی شدید در جهت انکار حقوق دگرباشان جنسی ایران بود. پیام ایشان در بیان نظراتشان بدین معنی است که در شرایط عدم وجود همجنسگرا در ایران هر گونه سئوالی در مورد شرایط و حقوق اجتماعی آنها بی ربط و بی مورد است. در حقیقت ایشان با حذف صورت مسئله مسئولیت پاسخ دادن را از خود سلب نمود. طبیعتن اگر ایشان به این مسئله پاسخی مبتنی بر واقعیت می دادند سئوال بعدی این می بود که چرا برای همجنسگرایان در قانون اساسی ایران مجازات تعیین شده است، چرا حقوق آنها رعایت نمی شود و ... پس در نتیجه ایشان با اعلام عدم وجود همجنسگرایان در ایران عملن به این بخش از گفتگو پایان دادند

آقای احمدی نژاد با انکار وجود همجنسگرایان مشخصن درباره ی حقوق دگرباشان جنسی موضع گیری می کنند زیرا ایشان اگر نمی خواستند موضع دولت را، با انکار همجنسگرایی در ایران، و در نتیجه خودداری از به رسمیت شناختن حقوق شهروندی آنان اعلام کنند می توانست به سادگی مطرح کنند که این مسئله به سیستم قضایی و احکام شرعی و فقه اسلامی مربوط می شود و از حوصله این جلسه خارج است، همانطور که آقای خاتمی این چنین کرد و مسئله را بی جواب گذاشت"

اینو از مجله اینترنتی زیگزاک نقل قول می کنم . www.zigzagmag.com

اینا نه داستان هست نه توهم .اینا یه حقیقته و ما وجود داریم و گوش شیطون کر زیا دم هستیم

==============
مردانه، آنسوی خط قرمز
همنشينی يک روزه با مردان همجنسگرای تهرانی
==============

اردلان، پزشک جوانی که تنها "کاشکی" زندگی اش، آشکار شدن "حقيقت" شخصيت او و همسانانش برای مردم است، اشتياق عبور از خط قرمز سنتی "مرد بودن" و قدم گذاشتن به دنيای "مرد"های متفاوت را برايم ايجاد کرد؛ مردهای متفاوتی که عوام به سخره و توهين "اواخواهر" و يا "همجنسباز" می نامندشان !

سپيده دم؛ وقت رفتن

سپيده دم آخرين جمعه ی پاييزی، صفير تلفن بيدار باش اردلان از خواب بيدارم کرد، به شکوه که "هنوز خوابی ؟" و ادامه داد به خنده که "پاشو خودت رو جمع کن ، همه چی خريدم که اونجا از گشنگی نميری ، ببين ضبطتت رو می خوای بياری بيار، ولی لطفا دوربين نيار. بچه ها می ترسن!"
در حالی که هيجان در وجودم وول می خورد پرسيدم : "تصميم گرفتين کجا بريم؟". با حوصله ای سخاوتمندانه، جوابی را که چندين بار در پاسخم گفته بود تکرار کرد: " کوه ".
ترس و احتياطی ذاتی که انگار با عرف و فرهنگمان آميخته شده، به سراغم آمد : "اونجا که خيلی تابلوئه!" خاموشم کرد با طنزی آکنده از کنايه: "باز شاه بخشيد، شيخ علی خان نه. پاشو ، اول ميرم دنبال بچه ها، نيم ساعت ديگه اونجام زنيکه! "
ساعت به شش نرسيده بود که خودروی پر از سر و صدای اردلان جلوی پايم ترمز زد. پيش از اينکه در را باز کنم پنجره را پايين داد و گفت : "آقا خوشگله سوار ميشين؟" يکی از چهار سرنشين صندلی عقب هم ادامه داد : "وای نه ... نيا تو، بذار حجابمو سرم کنم. خاک به سرم نا محرم ..."
بين خنده يا قرمز شدن، خنده را انتخاب کردم و جلوی ماشين نشستم.
اردلان (که شخصيتش به خشکی معمولش نيست و گويا نقاب از چهره برداشته) معرفی می کند: "دوست خانوادگی ام علی... ( صدايی از پشت شنيده شد: جوووون ) علی جون، اين خانوم خانوما که سمت راسته ، اسمش نيماست بهش می گم نسرين. اين يکی هم اميده ولی آرزو بيشتر بهش مياد، اين شاسی بلنده اسمش شهياره ولی بهش ميگيم اشرف بلنده، اون ريزه هم که ريش پرفسوری گذاشته مهياره ولی بهش ميگيم مهستی!"
دستش را دراز می کند، ريش مهيار را می گيرد و ادامه می دهد : "خاک به سرم، مادر می بينی دوره آخر زمون شده، خانومه ريش داره!" و قاه قاه می خندد و با تکانی شديد ماشين را به سمت دربند به حرکت در می آورد.
گرچه آفتاب بالا آمده ولی سايه چنارهای خيابان وليعصر آنقدر هستند که خيابان را همچنان تاريک نگه دارند.
به تجريش که نزديک تر می شويم، در ماشين و ذهنم، هر دو ، فضای غريبی است. در حالی که جلال همتی با صدايی بلند می خواند و اردلان پشت فرمان و سرنشينان ديگر در عقب، بی تفاوت به نگاه های کنجکاوانه عابران می رقصند، تلفن مهيار ( مهستی ) زنگ می خورد: "الو ... سلام عشق من! آره ما نزديکيم... بشين تو ماشين. هيزی نکن، کسی رو هم نيگا نکن تا من برسم..." و به خنده ادامه می دهد: "خدا شاهده اگر بشنوم به خانومای ديگه نيگا کردی، با ناخون های لاک زدم چشمتو در ميارم."

آرايشگاه سيار

اردلان حالی ام می کند که مهيار با زوجش که "دوست پسر" می خواندش صحبت می کند و با حرکت دست می خواهد که گوشم را به دهانش نزديکتر کنم: "بچه ها با زوج هاشون ميان. می دونی ديگه مادر، مردا عقلشون به چشمشونه؛ خانوما می خوان يه کمی به ظاهرشون برسن. يه کمی صاف و صوف تر کنن. مجبورم يه چند لحظه وايستم يه جای خلوت تا مهيار و نيما يه کمی چيز ميز بمالن به صورتشون. شهريار و اميد هم هنوز کرم پودری نشدن مادر! يه موقع اگر چندشت ميشه، می تونی پياده شی قدم بزنی تا زنيکه ها کارهاشون تموم شه!"
اردلان در کوچه ای نزديک به کاخ سعدآباد می ايستد. در ماشين می مانم. دوستانش (که در وقت دعوا و بگو مگو "زنيکه" خطابشان می کند) کيف هايشان را گشوده و محتوای را با يکديگر تقسيم می کنند: "زنيکه کرم پودر نمره 10 رو بده !... اوی نسرين پاچه ورماليده سايه تو کجا قايم کردی" در همين حين است که جرات می کنم به جزئيات صورتشان دقت کنم.
بين ۱۸ تا ۲۴ سال سن دارند. ابروهايشان را کمی دستکاری کرده اند و همين... آرايششان زياد مشخص نيست، يا شايد من حرفه ای نيستم!
فرصتی هم پيدا می کنم تا نقش اردلان را درک کنم. مراقب است همه چيز خوب باشد. مدام وارد بگو مگوی دوستانش (که او را مادر می خوانند) می شود که "دخترا با هم مهربون باشيد". نقش يک "مادر روشنفکر" را خوب بازی می کند.
نيم ساعت بعد روبروی يک اتوموبيل گران قيمت در ميدان دربند ايستاده ايم. اردلان با لحن خاص خودش که با وجود دو سال دوستی برايم تازگی دارد توضيح می دهد : "اين ماشينه مال شوهر آرزوئه! اون قد بلنده اميره، شوهر نسرين. مو بور خوش هيکله شوهر منه. شوهر شهريارم اون پسره است که عين دی جی اليگيتوره. مهستی هم مطلقه است فعلا!"

همه يکسان نيستيم

از ماشين بيرون می آييم و با چهره های جديد آشنا می شوم که هرچند آنها نيز همجنسگرا هستند، اما ظاهر و خلق و خويشان بر خلاف نمود "دخترانه" همراهانم، بر اساس معيارهای سنتی جامعه کاملا "مردانه" تلقی می شود. پس از سلام و چاق سلامتی، کوه پيمايی آغاز می شود و سوال های من نيز!
فربد، زوج شهريار ، برايم از گرايش های متفاوت همجنسگرايی می گويد: "اولا از نظر آماری، خيلی از مردها بايسکسوال هستند، يعنی هم گرايش دارن با جنس موافق سکس داشته باشن و هم با جنس مخالف اما گذشته از اين حرفها ممکنه يک همجنسگرا تاپ باشه يعنی فعال، يا ممکنه باتوم باشه يعنی مفعول. ممکنه حد وسط اين دو باشه که بهش می گيم ورستايل. همجنسگرا ممکنه ترانس باشه يعنی مشتاق به تغيير جنسيت، اما الزاما همه همجنسگراها خواهان تغيير جنسيت نيستن."
اردلان که به گفته خودش می خواهد يک بار برای هميشه "آب پاکی روی دست من بريزد"، گوی صحبت را از بقيه ربوده است و بی وقفه حرف می زند. او در پاسخ به سوال من در زمينه زندگی زير زمينی شان، می گويد: "ببين تو الان با ما اومدی بيرون! ما طوريمونه ؟ الان من شاخ دارم ؟ نه عزيزم... مشکل اينجاست که مردم براشون مساله همجنسگرايی اشتباه جا افتاده. ما هم مثل همه انسانيم. می خوريم، می خوابيم و کار می کنيم.
"شايد از خيلی از آدم های به اصطلاح معمولی (نيما وارد حرفش می شود: ما معمولی هستيم، کسای ديگه غير عادين!) هم موفق تر باشيم. تنها تفاوت ما با مردهای ديگه اينه که در مسايل جنسی يک جور ديگه فکر می کنيم و نگاهمون با اکثريت متفاوته.
"پس ما نه مريضيم، نه روانی، نه غير عادی، ما فقط يک اقليت جنسی هستيم. منتها مشکل اينجاست که در فرهنگ ما به طور کلی مسايل جنسی هميشه تو زير زمين و خفا بوده چه برسه به اقليتهای جنسی!"

از مدرسه تا اینترنت

می پرسم کی و چگونه متوجه گرايش های جنسی متفاوت خود شده ايد، شهريار پاسخ می دهد: "خوب از همون اوايل بلوغ وقتی همه داشتن دختربازی می کردن، من احساس و دلم حمايت های يک مرد رو می خواست."
شيطنتش گل می کند و چنين ادامه می دهد : "به هر حال اگه می خوای نترشی بايد از روز اول چشم چشم کنی تا بالاخره شوهر دلخواهتو پيدا کنی ديگه خواهر، منم اولين بار با يک همکلاسی تو دبيرستان يه همچنين احساسی رو داشتم، عاشقش شدم. شب و روز جلوی چشمم بود. .اونم ناخواسته همين حس رو نسبت بهم داشت، همه اش حمايتم می کرد، واسه من جلوی همه وا ميستاد. جريان ادامه داشت تا اينکه عقدمون رو رسما اعلام کرديم. البته اون يه سال بعد رفت کانادا و من تا مدتها بعد حالم گرفته بود ولی خوب خدا پدر و مادر کاشف اينترنت رو بيامرزه که نميذاره ما کپک بزنيم!"
اميد که تا آن لحظه ساکت بود، حرفهای شهريار را چنين ادامه می دهد : "چطور پسرا ميرن دنبال دختر بازی، خب ما هم ميريم دنبال پسر بازی! تو خيابون اگه پسر خوش تيپ ببينيم نگاهش می کنيم و ممکنه حتی بهش نخ هم بديم و از اون باحالتر اينکه ممکنه جواب هم بگيريم!"
شاخ در می آورم، چنين کاری جرات می خواهد. مهيار که فعلا با کسی رابطه احساسی ندارد ادامه می دهد: "آره مثلا ديروز رفته بودم خريد کنم. يه پسره بود انقدر خوب بود که داشتم از شدت هيجان می مردم. انقدر بر و بر بهش نگاه کردم و زل زدم تا خودش اومد جلو و بهم شماره تلفن داد! ولی بعد فهميدم که به دردم نمی خوره."
نگاهم می کند و پيش از "چرا"ی من، پاسخ می دهد: "قرار نيست هر پسری رو که ديديم بچسبيم بهش. اون ظاهرش خوب بود ولی چيزهايی رو پای تلفن خواست که من هيچ وقت انجام نمی دم. اون فقط سکس می خواست ولی من دنبال يک رابطه عاطفی هستم."

ترس و تظاهر

به نقطه تقريبا خالی در جمعيتی از کوه می رسيم . فرصت می کنند تا کمی با هم خودمانی شوند. می فهمم که بايد به دنبال نخود سياه بروم تا راحت باشند. مهيار هم می آيد.
نظرش را در مورد ديد مردم نسبت به "همجنسگرايی" می پرسم، نگاه تلخی می کند و جواب می دهد : "ببين خسته شدم انقدر متلک شنيدم. انقدر بهمون گفتن «اواخواهر»، از همه کلماتی که از اين دسته متنفرم. ما بين خودمون نميگيم فلانی همجنسگراست يا نه، به جاش ميگيم فلانی خوديه ؟ يا فلانی هم با شعوره مثل خودمون؟ هر وقت کسی منو مسخره می کنه ، آرزو می کنم وقتی ازدواج کرد و بچه دار شد خدا بهش يه فرزندی بده که همجنسگرا باشه... همين !"
بار ديگر تلفن همراه پرترافيک مهيار زنگ می خورد، مادرش روی خط است: "نه مامان، ناهار رو که خورديم بر می گرديم... نه، توچاليم!"تلفن را که قطع می کند، پيش از سوال من توضيح می دهد: "به من شک کرده اند، همه اش با تلفن کنترلم می کنن، مجبورم دروغ بگم تا مبادا اينجا بيان و ما رو با اين وضع (به صورتش اشاره می کند) ببينن. يکی از مشکلات زندگي ما همينه. بايد چند تا شخصيت داشته باشيم. شخصيت توی خونه و پيش خانواده، شخصيت اداره و شخصيت توی خيابون... خيلی سخته که آدم همه اش نقشش رو عوض کنه."
به سمت "قرارگاه" بر می گرديم. بچه ها که حالا مشغول خوردن و خنديدن هستند به استقبال می آيند . اردلان ( گفته بودم که مادری حرفه ای و باتجربه ست!) بساط ناهار را پهن کرده و ديگران را (که به جد يا شوخی "دخترا" صدا می زند) به خوردن دست پختش دعوت می کند و "زنيکه"گويان، من را نيز!
فرصتی می شود تا با مهدی، زوج اردلان هم صحبت کنم. از او می خواهم از "ترس"هايش بگويد: "ببين، ما ظاهرمون عاديه، خونواده هامون هم چيزی نمی دونن و اين مشکلترين قسمته قضيه است! چون می دونی يهو اگه هوس کنن برای ما آستين بالا بزنن چه اتفاقی ميفته ؟ من الان نزديکه سی سالمه. هر بار که طعنه پدر و مادر رو می شنوم که چرا ازدواج نمی کنی، وسوسه ميشم که حقايق رو بهشون بگم ولی می دونم اگر بشنون دق می کنن.»
پس از ناهار ، به در خواست مهيار که تلفن های مکرر والدينش، لذت با دوستان بودن را از او سلب کرده ، به سمت اتوموبيل ها به راه افتاديم.
در مسير بازگشت، بار ديگر توقف داشتيم. اما اينبار اردلان با بطری های پلاستيکی آب و دستمال کاغذی های مخصوص پاک کردن آرايش، "دخترانش" را برای بازگشت به آن سوی خط قرمزهای فرهنگی آماده می کند و با لحنی دو پهلو به اين سوال من که "شما خودتان را مرد می دانيد يا زن" چنين پاسخ می دهد : "ما مرديم ولی بر ميگرديم!"

نه خوب تقصیری نداره بنده خدا .شما هم هی به پرزیدنت ما گیر بدین .
از دکتر باید آمار هم جنس گراهای لبنان و فاسطین رو بپرسین . در مورد ایران که خبر نداره بنده خدا .
آخه یه کم انصاف داشته باشید

مطلب زیر از وبسایت -حاج اقا - برداشتم .بخونید :

"من نمي خواهم طرفداري هيچ كس رو بكنم اصلا هم نمي خواهم وارد مسائل سياسي ايران بشومִ ولي مي خواهم به اين فاكس نيوز و تمامي شبكه هاي خبري كه دارن اتفاق دانشگاه كلمبيا رو نشون مي دهند بگويم مگر همين رئيس جمهور محافظه كار تكزاسي شما نبود كه در مناظره انتخاباتي اش با جان كري وقتي ازش سوال شد كه آيا ه.م.ج.ن.س.گ.ر.ا.ي.ي را قبول داري با قا طيت گفت :نه! و دوباره ازش سوال شد كه چي در مورد ه.م.ج.ن.س.گ.ر.ا.ي.ي فكر مي كني با صراحت تمام گفت: نمي دونم چي بگم من به خدا ايمان دارمִچرا اون موقع سر و صدا نكرديدִ اون آقايي كه دوشنبه در كلمبيا سخنراني مي كرد مثل همان آقايي است كه الان در كاخ سفيد نشسته فقط از نوع اسلامي اشִ

خدا آخر عاقبت همه ماها رو از سياست مداران امروزي بخير كنه "

ایا شما با این طرف هم عقیده هستین ؟ به نظر من این دو موضوع هیچ ربطی به هم ندارند .از بوش پرسیدن قبول داری .گفته نه .ولی وجود هومو ها را انکار نکرده .ولی احمدی نژاد وجود هو مو های ایرانی رو انکار کرده و گفته :
"مطلقا ، ما در ایران اولا همجنس باز مثل کشور شما نداریم ، در کشور ما چنین چیزی وجود ندارد، در ایران این چیز ها وجود ندارد، در ایران...، در ایران چنین چیزی اصلا وجود خارجی ندارد، من نمیدانم چه کسی به شما این حرف را زنده"

آقاب بوش از این عبارات استفاده نکرده، به هیچ وجه همچین عباراتی را در اظهار نظرهاش راجع به همجنس گرایان بکار نبرده

اصلا یکی به من بگه اگه در ایران هم جنس گرا نداریم .اینا واسه چی اعدام شدن ؟




ایاد مرهونی و محمود عسگری، دو نوجوانی که در سال ۱۳۸۴ اعدام شدند.

جرم اصلی این دو نفر تجاوز به یک کودک بود که پدر آن کودک از شاکیان اصلی پرونده بود، چندین مورد تجاوز دیگر هم داشتند از جمله به یک زن به اضافه جرم های غیر جنسی، تنها چیزی که به آنها نمیچسبه همجنس گرا بودن است، اگر دگر جنس گرا نبوده باشند حتما دو جنس گرا هستند.
این عکس که شده پیراهن عثمان، که بر تن جامعه دگرباشان ایران زار میزند

Amir_Pourshariati نوشته است:جرم اصلی این دو نفر تجاوز به یک کودک بود که پدر آن کودک از شاکیان اصلی پرونده بود، چندین مورد تجاوز دیگر هم داشتند از جمله به یک زن به اضافه جرم های غیر جنسی، تنها چیزی که به آنها نمیچسبه همجنس گرا بودن است، اگر دگر جنس گرا نبوده باشند حتما دو جنس گرا هستند.
این عکس که شده پیراهن عثمان، که بر تن جامعه دگرباشان ایران زار میزند

منم یه چیزایی در این مورد شنیده بودم ولی فکر می کردم شایعه باشه یا براشون درست کردن که دلیلی برای اعدامشون داشته یاشن !!!

تو مطمئنی ؟
اگه اینجوری که تو می گی که خداییش حقشونه .تجاوز به یه بچه !

اگه مطمئنی بگو تا من این عکسو بردارم ...

نگو پیرهن عثمان ، این سنی ها خیلی بهشون بر می خوره

متاسفانه چون این خبر خیلی قدیمی هست نتونستم لینک هایی که مفصل توضیح داده بودند را پیدا کنم ولی این از ایسنا هست که خیلی کم توضیح داده : (توجه کنید که نوشته لواط به عنف)
http://isna.ir/Main/NewsView.aspx?ID=News-556874
حالا من سعی میکنم منابع خبری قدیمی تر را جستجو کنم ببینم پیدا میشه یا نه. از چندین نفر هم ساکن مشهد در وبلاگ های مختلف شنیده ام که در جریان اتحامات انها بودند و تائید کردند

Amir_Pourshariati نوشته است:متاسفانه چون این خبر خیلی قدیمی هست نتونستم لینک هایی که مفصل توضیح داده بودند را پیدا کنم ولی این از ایسنا هست که خیلی کم توضیح داده : (توجه کنید که نوشته لواط به عنف)
http://isna.ir/Main/NewsView.aspx?ID=News-556874
حالا من سعی میکنم منابع خبری قدیمی تر را جستجو کنم ببینم پیدا میشه یا نه. از چندین نفر هم ساکن مشهد در وبلاگ های مختلف شنیده ام که در جریان اتحامات انها بودند و تائید کردند

واقعا ممنون
ولی ممکنه انگ زدن بهشون
ایسنا مال جمهوری اسلامیه و حرفای همونا رو نوشخوار میکنه .
البته اگه منابع خبری هم گزارشی در این مورد داشته باشن اونهایم از همین منابع ایرانی سورس گرفتن .

مسئله اینجاست که کل ماجرا را همین منابع وابسته به جمهوری اسلامی گزارش داده اند، هیچ گزارشگر مستقلی در این مورد گزارش عکس نداده و بعضی فقط از روی حدس و گمان فرض را بر این گذاشته اند که اتهامات انگ زنی بوده و این دو همجنس گرا بودند این در حالی است که کسانی که چنین گمانه زنی هایی میکنند خود منبعی جر همین گزارش های جمهوری اسلامی ندارند که به آن تکیه کنند، حتی خانم شیرین عبادی که به این مسئله اعتراض رسمی کرده گفته که این افراد زیر 18 سال بوده اند و در مورد دیگری اعتراض نکرده و جرائم آنها را انگ زنی اعلام نکرده، از طرفی عده ای ادعا دارند که این پرونده شاکی خصوصی دارد (از جمله پدر کودکی که به او تجاوز شده) و آنها به واسطه زندگی در مشهد از کم و کیف این شکایت باخبر هستند...

من فکر میکنم موضع گیری درست در این مورد این است که بگوییم:
1- ما با اعدام هر انسانی مخالفیم حتی اگر به خواهر و مادر ما تجاوز کرده باشد و آنها را کشته باشد
2- سیستم قضائی ایران مورد اعتماد و مستقل و عادلانه و انسانی نیست و باید تغییرات اساسی کند و از این رو نمیتوان اطمینان داشت که کسانی که محکوم میشوند واقعا گناه کارند یا نه

Amir_Pourshariati نوشته است:مسئله اینجاست که کل ماجرا را همین منابع وابسته به جمهوری اسلامی گزارش داده اند، هیچ گزارشگر مستقلی در این مورد گزارش عکس نداده و بعضی فقط از روی حدس و گمان فرض را بر این گذاشته اند که اتهامات انگ زنی بوده و این دو همجنس گرا بودند این در حالی است که کسانی که چنین گمانه زنی هایی میکنند خود منبعی جر همین گزارش های جمهوری اسلامی ندارند که به آن تکیه کنند، حتی خانم شیرین عبادی که به این مسئله اعتراض رسمی کرده گفته که این افراد زیر 18 سال بوده اند و در مورد دیگری اعتراض نکرده و جرائم آنها را انگ زنی اعلام نکرده، از طرفی عده ای ادعا دارند که این پرونده شاکی خصوصی دارد (از جمله پدر کودکی که به او تجاوز شده) و آنها به واسطه زندگی در مشهد از کم و کیف این شکایت باخبر هستند...

من فکر میکنم موضع گیری درست در این مورد این است که بگوییم:
1- ما با اعدام هر انسانی مخالفیم حتی اگر به خواهر و مادر ما تجاوز کرده باشد و آنها را کشته باشد
2- سیستم قضائی ایران مورد اعتماد و مستقل و عادلانه و انسانی نیست و باید تغییرات اساسی کند و از این رو نمیتوان اطمینان داشت که کسانی که محکوم میشوند واقعا گناه کارند یا نه

با مورد دوم که گفتی موافقم ولی اولی فقط این جملشو قبول دارم که گفتی " ما با اعدام هر انسانی مخالفیم "

این فیلمو در اعتراض به حرفای محمود درست کردن . ببینید


https://www.youtube.com/watch?v=D5wBFCDZFHw&mode=related&search=